Tonnen van deze weekdieren waren de sterren van de tafels in bijna elk etablissement op het eiland. Maar als er één plek is waar dit ritueel jaar na jaar in het restaurant wordt gevierd, dan is het wel de Cruce de Vilafranca, die een ware slakkentempel is geworden, waar mensen van alle leeftijden en uit alle lagen van de bevolking deze lekkernij aanbidden.
“Qui menja caragols per Sant Marc, gaudeix de bona salut de franc”. Het lijdt geen twijfel dat je beter het zekere voor het onzekere kunt nemen. Het is daarom raadzaam om aandacht te besteden aan dit volksgeloof om reuma en andere ziekten te voorkomen. Of het nu waar is of niet, tradities die zo goed smaken mogen niet verloren gaan. Guillem Garí, eigenaar van Es Cruce, is al de hele week bezig met de voorbereidingen. “Veel mensen vervroegen de datum en komen twee of drie dagen eerder om de slakken te halen”.
Dit jaar werd er tot 5.000 kilo slakken gekookt in grote containers in de keuken van het restaurant, wat neerkomt op 12.000 tot 13.000 porties. “Bijna de helft daarvan gaat naar particulieren die ze ophalen om thuis op te eten.” Sommige personeelsleden besteden ook veel zorg aan het bereiden van de verschillende formaten containers, die worden aangepast aan de hoeveelheid die elk individu nodig heeft.
Garí weet precies welke ingrediënten nodig zijn om de slakken te maken. En hij heeft er geen moeite mee om dit “geheim” te onthullen. “De kruiden zijn het belangrijkste. Dan voegen we er veel kip aan toe, costella alta, mager vlees, panxeta, sobrassada, botifarró…”. Wat nooit ontbreekt bij de slakken is de all i oli. “Dit jaar hebben we 700 kilo gemaakt”. Gari raadt een goede wijn aan, bij voorkeur uit de regio.
In de verschillende ruimtes van het restaurant werden voortdurend porties slakken geserveerd. Rosario Duarte, Carmen García en Boni Rodríguez uit Felanitx waren gekomen om de traditie te vervullen.
Er waren ook lange tafels met vrienden uit verschillende plaatsen (Palma, Llucmajor of Porreres) die hun culinaire passies deelden. Sommigen grapten: “Ze zijn zo lekker dat ze ongetwijfeld genezende krachten hebben… tenminste vandaag”.
Zelfs degenen die op vakantie waren op het eiland wilden dit ritueel niet missen. Ondertussen hebben zich lange rijen gevormd, geduldig wachtend om een tafel te bemachtigen. “Het is het waard, al is het maar voor onze gezondheid,” zeiden ze. Nog vele jaren!
Bron: Agentschappen
