Bij het screenen van zwangere vrouwen op zwangerschapsdiabetes wordt 70% van de gevallen gemist door willekeurige bloedglucosetests, volgens een onderzoek van de Universiteit van Kobe (Japan). Het onderzoek roept verloskundigen op om betrouwbaardere tests te gebruiken om zwangerschapscomplicaties en de ontwikkeling van type II diabetes bij moeders en kinderen te voorkomen. De resultaten zijn gepubliceerd in het Journal of Diabetes Investigation.
De International Association of Diabetes and Pregnancy Study Groups beveelt aan dat alle vrouwen bij wie nog geen diabetes is vastgesteld, tussen 24 en 28 weken worden gescreend.
Bij deze procedure in meerdere stappen moeten vrouwen 8 tot 12 uur vasten voordat er een eerste bloedmonster wordt afgenomen. Daarna drinken ze een oplossing met een gestandaardiseerde hoeveelheid glucose en na een bepaalde tijd wordt er opnieuw bloed afgenomen om te zien hoe het lichaam de suiker verteert.
Een groot deel van de gezondheidscentra gebruikt echter een veel eenvoudigere “toevallige” bloedglucosetest, waarbij het bloed slechts één keer en op een willekeurig tijdstip wordt afgenomen en het bloedglucosegehalte wordt gemeten zonder rekening te houden met wat of wanneer de vrouw eerder heeft gegeten, waardoor de test goedkoper en sneller is. Alleen als vrouwen positief testen op deze eenvoudige screeningstest, worden ze gevraagd om de strengere glucosetolerantietest te ondergaan.
Tanimura Kenji, verloskundige aan de Universiteit van Kobe, en zijn promovendus Tomimoto Masako waren bezorgd dat deze tweefasenaanpak gevallen van diabetes bij de eerste screening zou kunnen missen. In het perinatale centrum van het Kobe University Hospital combineerden ze een incidentele bloedglucosescreening en een andere standaardtest voor zwangerschapsdiabetes, de veel gevoeligere glucose-uitdagingstest, in één protocol voor alle deelnemende vrouwen die hun centrum bezochten.
Tanimura, Tomimoto en hun team vroegen vervolgens de vrouwen die positief testten op de glucose-uitdagingstest om ook de glucosetolerantietest te ondergaan om te bepalen hoeveel positieve gevallen gemist zouden zijn als ze alleen de incidentele bloedglucosetest hadden gebruikt.
De resultaten laten zien dat van de 99 vrouwen die uiteindelijk de diagnose zwangerschapsdiabetes mellitus kregen, 71,7% bloedglucosewaarden in hun eerste bloedmonster had die zouden hebben geleid tot een negatieve diagnose (geen diabetes).
Tomimoto legt uit: “Hoewel er onderzoeken zijn die aantonen dat de incidentele bloedglucosetest minder gevoelig is dan andere, heeft geen enkel onderzoek de resultaten direct vergeleken bij dezelfde mensen. Ons onderzoek heeft bevestigd dat deze screeningsmethode, die in de praktijk veel wordt gebruikt, vaak niet de ziekte herkent die het zou moeten detecteren.
Om erachter te komen hoe wijdverspreid dit probleem is, voerde het team ook een onderzoek uit bij gezondheidszorginstellingen in de prefectuur Hyogo, waar de universiteit van Kobe is gevestigd. Ze ontdekten dat 43% van de respondenten die bloedglucosetests gebruikten, uitsluitend vertrouwden op willekeurige tests.
“In Japan, waar ongeveer de helft van alle geboortes plaatsvindt in kraamklinieken in plaats van ziekenhuizen, worden de nauwkeurigere maar gecompliceerdere en tijdrovende tests niet op grote schaal gebruikt,” zegt Tomimoto. Dit probleem is echter niet uniek voor Japan, want soortgelijke onderzoeken hebben aangetoond dat 48% van de klinieken in het Verenigd Koninkrijk ook uitsluitend vertrouwt op incidentele bloedglucosetests voor de eerste screeningstest.
Tanimura zegt over de implicaties van haar onderzoek: “We willen professionals in de gezondheidszorg en patiënten voorlichten over dit risico en hen aanmoedigen om het gebruik van de nauwkeurigere glucosetolerantie screeningsmethode te bevorderen. We hopen dat onze gegevens kunnen bijdragen aan het verbeteren van het managementsysteem en het herzien van de richtlijnen voor screening op zwangerschapsdiabetes mellitus. Het doel is om meer moeders en baby’s te beschermen tegen zwangerschaps- en bevallingsproblemen veroorzaakt door deze vorm van diabetes mellitus en, meer in het algemeen, om het risico op het ontwikkelen van deze ziekte in de toekomst te verminderen.
Bron: Agentschappen
