Review – Stevie Nicks – Ziggo Dome – Amsterdam

Er zijn bepaalde dingen die in geen enkel huishouden mogen ontbreken. Een exemplaar van Rumours van Fleetwood Mac is daar zeker één van. Het is een eerste levensbehoefte. Vrijdagavond (19.07.2024) trad rockkoningin Stevie Nicks, die betrokken was bij de creatie van het tijdloze meesterwerk, voor het eerst in 35 jaar op als soloartiest in Ziggo Dome in Amsterdam.

Social media werd afgelopen weekend overspoeld met video’s van Taylor Swift. Terwijl een groot deel van het kniehoge publiek waarschijnlijk geen idee had wie Nicks of Fleetwood Mac waren, zorgde Swift ervoor dat iedereen wist wie ze was door Clara Bow op te dragen aan de legendarische zangeres.

Maar de 14.000 aanwezigen hier vanavond hoeven niet de les gelezen te worden. Haar etherische stem betovert hen al jaren. Sommigen zijn in Nick’s gewaad gekomen, met hoge hoed en veren en de beroemde zwierjurk, allemaal hier om te smullen van haar opzwepende verhalen. De zaal is goed gemengd, jong en ouder, en weer ouder, wat altijd een bemoedigend gezicht is bij een rockconcert.

Nadat de arena was verduisterd kwam Stevie Nicks van achteren het podium op en begroette haar publiek met een elegante buiging. Ierse folk staat niet echt bekend om vorstelijke momenten, maar het voelde alsof we er een gingen meemaken.

Ze begint met Outside The Rain, van haar solodebuut Bella Donna uit 1981, en net als op dat album wordt Nicks begeleid door Waddy Wachtel (Keith Richards, Warren Zevon, Linda Ronstadt, Randy Newman) op gitaar. De veteraan-gitarist is hier om de groep te leiden en op te treden als Nicks’ tegenhanger, en hij geeft de goede Lindsey Buckingham op Dreams, dat wordt begroet met een golf van euforie.

Is het Nick’s beste nummer? Mogelijk. Getuigt het van een zekere brutaliteit om het zo vroeg in het spel uit te brengen? Absoluut. Zelfs in de kleedkamer wordt het refrein oorverdovend meegezongen. Wachtel gooit een paar Keith Richards-achtige vormen terwijl balletdanseressen op de schermen zwieren tijdens een even nuttig If Anyone Falls In Love van The Wild Heart uit 1983, een ander solo-album dat miljoenen opbracht, waarna Nicks pauzeert om een paar van die verhalen te delen.

Ze herinnert zich hoe producer Jimmy Iovine naar haar toekwam aan het einde van de opnames van Bella Donna en zei dat ze een single nodig hadden. Gelukkig werkte Iovine op dat moment ook met Tom Petty & The Heartbreakers en zij hadden een nummer. Nicks ging naar zijn huis en ontmoette Petty voor de eerste keer – “helemaal overdressed,” herinnert ze zich, “en we deden het.”

Met Wachtel die Petty’s zangpartijen overneemt, rockt het nummer in kwestie, Stop Draggin’ My Heart Around, prachtig terwijl beelden van Nicks en al haar fantastische showbizzvrienden uit de jaren ’70 op de achtergrond spelen. Hoewel het nummer pas in 2011 werd uitgebracht, voelt het warme FM-radiogeluid van Nicks’ vertolking van Buffalo Springfield’s For What It’s Worth alsof het uit dezelfde tijd zou kunnen stammen.

Gypsy van Fleetwood Mac’s album Mirage uit 1982 laat het publiek zo enthousiast meezingen dat ze af en toe struikelen, maar de driestemmige zang vanaf het podium is prachtig. ‘Wild Heart’, ‘Bella Donna’ en ‘Stand Back’ (Nicks draait haar handelsmerk op de laatste) gaan er allemaal prachtig in, ook al is het verrassende ‘Soldier’s Angel’ van 2011’s ‘ In Your Dreams ‘ meer een bewonderenswaardig sentiment dan een nummer.

Stevie praat graag. Dat deed ze, en niet één keer was het vervelend. Je hangt aan elk woord, volledig gebiologeerd.

Stevie verblijdde ons met een hilarisch verhaal over haar eerste ontmoeting met Tom Petty, wat leidde tot een huiveringwekkende Stop Draggin’ My Heart Around, waarbij Nick’s oude gitarist, de bereisde Waddy Wachtel, de rol van Petty met klasse speelde.

De vertelling escaleerde met een verhaal over haar en Lindsey Buckingham’s eerste ontmoeting met de rest van de klassieke Fleetwood Mac line-up. Het is een verhaal dat ze ongetwijfeld al duizend keer eerder heeft verteld, maar ze lijkt ervan te genieten. De nomadische charme van Gypsy werd versterkt door de soepele stem van Nicks, die majestueus door de zaal zweefde.

Hoewel het niet een van haar kenmerkende nummers is, zorgde haar betoverende vertolking van Buffalo Springfield’s For What It’s Worth voor veel beweging en schudden, iets wat zelden voorkomt in een protestsong.

Maar dat is Nederland. We kunnen overal op dansen, zoals op ‘Standback’, dat Stevie-aanbidders uit hun banken deed opstaan om te genieten van een nummer dat je nog steeds jaren jonger doet voelen.

We kregen een prachtig stukje muziekgeschiedenis te zien. De blauwe cape op de achterkant van het Bella Donna album sierde het muziekicoon, die hem vervolgens liet vallen – een primeur in haar carrière. Dergelijke ongelukjes zijn er niet in het nummer zelf. Het vloeit nog steeds moeiteloos, mysterieus en plechtig.

Het oorlogsthema Soldier’s Angel gaf de avond een aangrijpende sfeer. Maar er waren geen politieke tirades, want dat is niet hun stijl. Het soulvolle optreden en het pijnlijke beeld van de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy op het scherm vertelden het hele verhaal.

De gesprekken voorafgaand aan Leather And Lace klonken alsof we een local kregen voor de rol die oorspronkelijk werd gespeeld door Eagle, Don Henley. Ik hoorde een paar keer ‘is het Bono’, terwijl een vent achter me de goden smeekte of het niet Glen Hansard zou worden. Gelukkig bleef ons een bloedbad bespaard, want Nicks’ zangcoach Steve Real vulde de rol met gemak in en stal een flink deel van de schijnwerpers van zijn baas.

En de grote optredens zaten haar op de hielen. Tijdens het lange en krachtige Gold Dust Woman gaf Nicks haar meest fysieke optreden van de avond. Waddy Wachtel liet de beroemde riff van Edge Of Seventeen verschillende keren horen, en elke keer was er dezelfde hysterische reactie. Maar toen hij zich volledig oplaadde, was het een indrukwekkend gezicht. Om het in woorden uit te drukken: “De zaal werd helemaal gek”.

Terwijl Nicks pauzeert voor de toegift, moet worden opgemerkt dat deze show niet zonder problemen is. Ze heeft beloofd om verhalen te vertellen, en daarom zijn er uitweidende inleidingen bij verschillende nummers.

Het laatste deel was een stevig stuk Fleetwood Mac-goud. Het openen met Rhiannon, dat live nog steeds even buitenaards is, en de beklemmende uitvoering hadden 1975 kunnen zijn.

De finale zou een traan in een glazen oog hebben gelaten. Landslide was een prachtig emotioneel eerbetoon aan wijlen Christine McVie. De intieme momenten tussen Stevie Nicks en haar dierbare vriendin die in beeld verschenen, droegen bij aan het sentiment van het nummer. Soms was het moeilijk te geloven dat ze niet meer onder ons was. Als dit moment niets in je losmaakte, dan moet je het zien.

Een passend einde van een avond die nog lang in het geheugen gegrift zal blijven. Er is maar één Stevie Nicks.

Setlist

1. Runnin’ Down a Dream (Tom Petty song)
2. Outside the Rain
3. Dreams (Fleetwood Mac song)
4. If Anyone Falls
5. Stop Draggin’ My Heart Around (with Waddy Wachtel singing the Tom Petty parts)
6. For What It’s Worth (Buffalo Springfield cover)
7. Gypsy (Fleetwood Mac song)
8. Wild Heart
9. Bella Donna
10. Stand Back
11. Free Fallin’ (Tom Petty cover)
12. Gold Dust Woman (Fleetwood Mac song)
13. Leather and Lace (with Steve Real)
14. Edge of Seventeen
15. Rhiannon (Fleetwood Mac song)
16. Landslide (Fleetwood Mac song)