De hoogste activiteit van de Perseïden wordt voorspeld voor zondag 12 augustus, tussen 21:00 en 24:00 uur (officiële tijden op het Spaanse vasteland). De beste tijd om de Perseïden te zien is daarom de nacht van 12 op 13 augustus, wanneer de hemel donker is nadat de maansikkel boven de horizon is gekomen.
De Perseïden, die in de volksmond de “Tranen van Saint Lawrence” worden genoemd, verschijnen elk jaar rond 12 augustus, omdat de piek van de meteorenregen op 10 augustus valt, de feestdag van de Spaanse martelaar met dezelfde naam.
Deze meteorenregen is midden in de zomer vanaf het hele noordelijke halfrond te zien. De snelheid van de meteoren kan meer dan 50 km/s bedragen en de activiteit kan oplopen tot 200 meteoren per uur. Hoewel de activiteit piekt in de nachten van 11-13 augustus, zijn de Perseïden meestal zichtbaar van 17 juli tot ongeveer 24 augustus.
Zoals de OAN opmerkt, zijn de Perseïden de populairste en gemakkelijkste meteorenregen om het hele jaar door waar te nemen vanwege hun hoge activiteit en de gunstige atmosferische omstandigheden voor het bekijken tijdens de noordelijke zomer.
Wanneer kometen hun baan om de zon beschrijven, werpen ze een staart van gassen, stof en brokstukken (rotsachtig materiaal) de ruimte in, die in een baan blijft die sterk lijkt op die van de moederkomeet.
Elke komeet vormt zo een ring waarin talrijke komeetfragmenten verspreid liggen. Wanneer de Aarde een van deze ringen tegenkomt terwijl ze rond de zon draait, worden sommige rotsfragmenten (meteoroïden) gevangen door het zwaartekrachtveld en vallen ze met hoge snelheid door de atmosfeer, waardoor een meteorenregen ontstaat.
Door de wrijving met de atmosferische gassen verkolen en verdampen de meteoren, die dan een fractie van een seconde helder oplichten en wat wij gewoonlijk vallende sterren noemen, vormen. Het is geen ster, maar een gloeiende stofkorrel.
De hoogte waarop een meteoor helder wordt, hangt af van de snelheid waarmee hij de atmosfeer binnenkomt, maar ligt normaal gesproken rond de 100 kilometer. De grote helderheid en hoge transversale snelheid van sommige meteoren creëren echter een spectaculair effect dat de waarnemer de illusie geeft dat ze heel dichtbij zijn. Meteoroïden met een massa van minder dan één kilogram verbranden volledig in de atmosfeer, maar de grotere en dichtere meteoroïden (van rotsachtige of metaalachtige consistentie) vormen meteorieten: verbrande brokstukken die op de grond vallen.
Elk jaar begin augustus kruist de aarde de baan van komeet 109P/Swift-Tuttle, die een periode van 133 jaar heeft en in 1992 voor het laatst dicht langs de zon scheerde. Deze baan is gevuld met kleine deeltjes, zoals zandkorrels of kleiner, die de komeet heeft losgelaten tijdens zijn vorige flybys. Wanneer een van deze deeltjes, die ooit de staart van de komeet vormden, met hoge snelheid de atmosfeer van de aarde binnenkomt, wordt het door wrijving zodanig verhit dat het op grote hoogte verdampt.
De bijbehorende meteorenregen lijkt één centrum van oorsprong te hebben, een punt waar alle vallende sterren uit lijken te komen. Dit punt wordt de “radiant” genoemd en de positie ervan wordt gebruikt om de sterrenhoop een naam te geven. De Perseïden hebben hun radiant dus in het sterrenbeeld Perseus, vandaar hun naam.
De waarneemplek kan overal zijn, zolang het maar een donkere hemel is. Het verdient de voorkeur om waar te nemen vanaf een plek waar het zicht nauwelijks wordt belemmerd (bijvoorbeeld door gebouwen, bomen of bergen) en om geen optische instrumenten te gebruiken die het gezichtsveld beperken.
Hoewel de Perseïden uit het sterrenbeeld Perseus lijken te komen, kunnen ze overal aan de hemel worden waargenomen. Als de waarneming voor zonsondergang plaatsvindt, is het aan te raden om in de richting van de donkerste gebieden te kijken, dus in de tegenovergestelde richting van de positie van de maan. Het is het meest comfortabel om te gaan liggen en te wachten tot je ogen gewend zijn aan de duisternis.
Het aantal meteoren dat per uur kan worden waargenomen varieert sterk. Op een heel donkere plek en als de schijnwerper hoog boven de horizon staat, kunnen het er meer dan honderd zijn. Het aantal meteoren dat per uur wordt waargenomen kan echter heel snel fluctueren, omdat de dichtheid van de fragmenten in de staart van de komeet varieert. Concrete voorspellingen over een specifiek aantal meteoren afhankelijk van de dag en het tijdstip zijn daarom moeilijk en vaak onderhevig aan grote onzekerheid.
Het aantal van het hemelspektakel, dat naar verluidt oploopt tot 100 meteoren per uur, moet niet te letterlijk worden genomen. Zelfs met geluk zijn er slechts 20 tot 30 vallende Perseïden per uur te zien. De reden hiervoor is dat het sterrenbeeld Perseus, waar de Perseïden hun oorsprong vinden, niet direct in het zenit staat, maar pas aan de noordoostelijke nachthemel opkomt. Dit betekent dat veel meteoren in de avonduren “achter de horizon” vallen en daardoor onzichtbaar blijven.
De stofstaart van de komeet Swift-Tuttle, die verantwoordelijk is voor het spektakel, is aanzienlijk zwakker geworden sinds zijn laatste opleving in 1992. Daardoor raken minder meteoren de aarde dan in de jaren 1990 en 2000.
Bovendien passeert de aarde slechts zelden de dichtere gebieden van deze brede stofstaart. Desondanks blijven de Perseïden voor sterrenkijkers een van de indrukwekkendste meteorenregens van het jaar.
Bron: Agentschappen
