De hoogste activiteit van de Perseïden wordt voorspeld voor aanstaande zaterdag, 12 augustus, tussen 21:00 en 24:00 uur (officiële tijden op het Spaanse vasteland). De beste tijd om de Perseïden te zien is daarom de nacht van 12 op 13 augustus, wanneer de hemel donker is nadat de maansikkel boven de horizon is gekomen.
De Perseïden, die in de volksmond de “Tranen van Sint-Laurentius” worden genoemd, verschijnen elk jaar rond 12 augustus, omdat de piek van de meteorenregen op 10 augustus valt, de feestdag van de Spaanse martelaar met dezelfde naam.
Deze meteorenregen is midden in de zomer op het noordelijk halfrond te zien. De snelheid van de meteoren kan 50 km/s overschrijden en de activiteit kan oplopen tot 200 meteoren per uur. Hoewel de activiteit piekt in de nachten van 11-13 augustus, zijn de Perseïden meestal zichtbaar van 17 juli tot ongeveer 24 augustus.
Zoals de OAN opmerkt, zijn de Perseïden het hele jaar door de populairste en gemakkelijkst waarneembare meteorenregen vanwege hun hoge activiteit en de gunstige atmosferische omstandigheden om ze tijdens de noordelijke zomer te bekijken.
Wanneer kometen hun baan om de zon beschrijven, gooien ze een staart van gassen, stof en puin (rotsachtig materiaal) de ruimte in die in een baan blijft die erg lijkt op die van de moederkomeet.
Elke komeet vormt dus een ring waarin talrijke komeetfragmenten verspreid liggen. Wanneer de Aarde een van deze ringen raakt terwijl ze rond de zon beweegt, worden sommige rotsfragmenten (meteoroïden) gevangen door het zwaartekrachtveld en vallen ze met hoge snelheid door de atmosfeer, waardoor een meteorenregen ontstaat.
Door de wrijving met de atmosferische gassen verschroeien en verdampen de meteoren, die dan een fractie van een seconde helder oplichten en wat we in de volksmond vallende sterren noemen. Het is geen ster, maar een gloeiend stofje.
De hoogte waarop een meteoor helder wordt, hangt af van de snelheid waarmee hij de atmosfeer binnenkomt, maar ligt meestal rond de 100 kilometer. De grote helderheid en hoge transversale snelheid van sommige meteoren veroorzaken echter een spectaculair effect dat de waarnemer de illusie geeft dat ze heel dichtbij zijn. Meteoroïden met een massa van minder dan één kilogram verbranden volledig in de atmosfeer, maar de grotere en dichtere meteoroïden (van rotsachtige of metaalachtige consistentie) vormen meteorieten: verbrande brokstukken die op de grond vallen.
Elk jaar begin augustus kruist de aarde de baan van komeet 109P/Swift-Tuttle, die een periode van 133 jaar heeft en in 1992 voor het laatst dicht langs de zon scheerde. Deze baan is gevuld met kleine deeltjes, zoals zandkorrels of kleiner, die de komeet heeft losgelaten tijdens zijn vorige flybys. Wanneer een van deze deeltjes, die ooit de staart van de komeet vormden, met hoge snelheid de atmosfeer van de aarde binnenkomt, wordt het door wrijving zodanig verhit dat het op grote hoogte verdampt.
De bijbehorende meteorenregen lijkt één centrum van oorsprong te hebben, een punt waaruit alle vallende sterren lijken te komen. Dit punt wordt een “radiant” genoemd en de positie ervan wordt gebruikt om de sterrenhoop een naam te geven. De Perseïden hebben hun radiant dus in het sterrenbeeld Perseus, vandaar hun naam.
De waarneemplek kan overal zijn, zolang het maar een donkere hemel is. Het verdient de voorkeur om waar te nemen vanaf een plek waar het zicht nauwelijks wordt belemmerd (bijvoorbeeld door gebouwen, bomen of bergen) en om geen optische instrumenten te gebruiken die het gezichtsveld beperken.
Hoewel de Perseïden uit het sterrenbeeld Perseus lijken te komen, zijn ze overal aan de hemel te zien. Als je voor zonsondergang observeert, is het aan te raden om naar de donkerste gebieden te kijken, dus in de tegenovergestelde richting van de positie van de maan. De meest comfortabele manier is om te gaan liggen en te wachten tot de ogen gewend zijn aan de duisternis.
Het aantal meteoren dat per uur kan worden waargenomen varieert sterk. Op een heel donkere plek en als de schijnwerper hoog boven de horizon staat, kunnen het er meer dan honderd zijn. Het aantal meteoren dat per uur wordt waargenomen kan echter heel snel variëren omdat de dichtheid van fragmenten in de staart van de komeet varieert. Concrete voorspellingen over een specifiek aantal meteoren afhankelijk van de dag en het tijdstip zijn daarom moeilijk en vaak erg onzeker.
