Het TSJIB bevestigt dat de belastingdienst het elektriciteitsverbruik controleert om niet-betaling van belastingen op te sporen. Of het nu gaat om de gegevens van nutsbedrijven of om het overleggen van bonnetjes, de elektriciteitskosten zijn een bewijsmiddel geworden dat door de belastingdienst wordt gebruikt in zaken zoals het bepalen of een woning al dan niet een gewone verblijfplaats is of in toeristische verhuur met hoteldiensten.
Belastingdeskundigen zoals advocaat Alejandro del Campo Zafra leggen uit dat het feit of een woning al dan niet een gewone verblijfplaats is, toegang geeft tot zeer belangrijke aftrekposten en dat het niet erkennen van deze vereiste wanneer de belastingdienst erom vraagt, zelfs kan leiden tot het plegen van belastingmisdrijven, bijvoorbeeld bij de verkoop van een gewone verblijfplaats door mensen ouder dan 65 jaar, die is vrijgesteld van inkomstenbelasting, maar alleen als het de woning is die ten minste drie jaar onafgebroken is gebruikt.
Een van de recente uitspraken van het TSJIB heeft betrekking op een belastingbetaler die 1.500 euro probeerde af te trekken voor investeringen in zijn hoofdverblijfplaats, een mogelijkheid die nog steeds geldt voor aankopen die vóór 2013 zijn gedaan. De burger had werkzaamheden uitgevoerd aan de woning. Uit de gegevens die de elektriciteitsleverancier op formulier 159 aan de belastingdienst had verstrekt, bleek echter een elektriciteitsverbruik van 205 kilowattuur. De Regionale Economische Administratieve Rechtbank van de Balearen oordeelde: “Dit bewijst niet dat het verbruik in een woning die het hele jaar door wordt bewoond als normaal kan worden beschouwd”.
De burger ging vervolgens in beroep. Hij voerde aan dat hij om beroepsredenen zijn huis een aantal maanden had moeten verlaten. Hij kon echter niet voldoende bewijs leveren.
In het arrest staat: “De belastingplichtige moet bewijzen dat is voldaan aan de voorwaarde om aanspraak te kunnen maken op de aftrek, namelijk dat de woning in kwestie de normale verblijfplaats is. Deze bewijslast is even logisch als wettelijk”.
In een ander geval werd de boete van 15.000 euro niet opgelegd voor onderconsumptie, maar voor overconsumptie. Een echtpaar dat een woning exploiteerde voor toeristische verhuur met hoteldiensten, gaf minder btw aan dan terecht zou zijn geweest. De belastingdienst stelde dit ook vast op basis van het elektriciteitsverbruik, dat niet overeenkwam met het door hen opgegeven theoretische gebruik van het bedrijf.
Op basis van het geschatte verbruik berekende de belastingdienst de btw die had moeten worden aangegeven en deze sanctie werd aanvankelijk aanvaard door de economische rechtbank en nu bevestigd door de TSJIB, die een beroep van het echtpaar verwierp op basis van formele onregelmatigheden in de sanctie en niet op basis van het werkelijke verbruik.
Bron: Agentschappen
