De dag in het Caputxinas klooster begint om 6.30 uur. Na de lauden en het ontbijt gaan de nonnen aan de slag: liturgische kleding strijken, boeken inbinden, kaarsen maken, snoepjes maken voor Kerstmis. Er zijn ook wat donaties en de inkomsten van het museum, maar dit is nauwelijks genoeg om de lopende kosten te dekken, om nog maar te zwijgen van de 96.500 euro die nodig is om de muur aan de Calle Can Oliva te repareren, die vochtig is en een ernstig structureel risico vormt.
De nonnen moesten de muur enige tijd geleden in allerijl verstevigen. Tot nu toe heeft het standgehouden, hoewel ze al enkele aardverschuivingen aan de kant van de steeg hebben opgemerkt. “Als het regent, komt het water met bakken naar beneden. We zijn bang dat het op de weg zal vallen,” legt zuster Paulina uit. Naast de muur, naast de groentetuin, staat een gebouw waar vroeger dieren in werden gehuisvest, twee verdiepingen die nu in beslag worden genomen door rijen rekwisieten.
De Franciscanessen hebben de stal nog nooit in gebruik gezien. Ze kwamen er in 2006 toen bisschop Jesús Murgui hen vroeg om het klooster en de vier overgebleven caputxina’s, die allemaal op leeftijd waren, over te nemen. Daarom was een van de eerste investeringen de installatie van een lift. “Anders zouden verschillende zusters niet in staat zijn geweest om van de eerste verdieping af te dalen en een normaal gemeenschapsleven te leiden. Een van hen stierf op 105-jarige leeftijd”, herinnert zuster Paulina zich. De andere dringende maatregel was het repareren van de daken. We moesten veel mensen om geld vragen, zelfs familieleden,” herinnert de abdis zich.
Sindsdien zijn er nieuwe problemen ontstaan in het oude gebouw, gebouwd in 1660, waar de nonnen zo goed mogelijk mee omgaan. Ramen die niet open willen, afbladderende verf, verschillende soorten schade die zich opstapelen: “We worden overspoeld met dingen”.
Daarom vragen de nonnen hulp aan iedereen die bekend is met timmerwerk, loodgieterswerk of elektra en een handje wil helpen. De deuren staan ook open voor iedereen die de gezellige tuin op de binnenplaats wil verzorgen. De restauratie van de buitenmuur daarentegen is te groot voor de negen nonnen. Ze hebben nog een binnenmuur toegevoegd, die de Caputxinas provisorisch hebben afgedekt met een andere muur en die nu nieuwe vochtproblemen veroorzaakt.
“De Goddelijke Voorzienigheid laat ons nooit in de steek,” zegt een zuster die langskomt met een zak courgettes. De nonnen leven van dag tot dag dankzij donaties van particulieren en de voedselbank. “Er zijn momenten dat we een tekort aan voedsel hebben, maar er zijn altijd mensen die ons helpen. Deze week gaven ze ons veel aubergines en we aten aubergines op allerlei manieren. Er is een man die ons altijd vis brengt. We geven het eten min of meer weg. We hebben niet zoveel nodig,” voegt de matrone eraan toe. Als ze meer krijgen, verdeelt ze het onder elkaar.
De Consell de Mallorca en het bisdom leggen uit dat het klooster de afgelopen jaren aanzienlijke subsidies heeft ontvangen om verschillende werkzaamheden te bekostigen. Zuster Paulina verduidelijkt dat alleen de delen van het klooster die bezocht kunnen worden gefinancierd zijn (het museum, de kerk en het altaarstuk, de fontein en het graf van zuster Clara María Ponce de León, de stichteres van de Caputxinas, die onderkoningin van Mallorca was). De kamers van het dagelijkse leven werden echter weggelaten.
Bronnen van de Consell wijzen erop dat de investering afkomstig is van een gezamenlijke commissie met het bisdom en dat vorig jaar een recordbedrag van een half miljoen euro werd toegewezen, maar dat het bisdom beslist hoe het geld wordt verdeeld. Het bisdom geeft toe dat het op de hoogte is van het probleem met de muur van Can Oliva, maar zegt dat er geen speelruimte was om de reparaties te financieren. De nonnen van hun kant geven toe dat het bisdom heeft geholpen met technisch advies en het aanvragen van subsidies, maar ze voelen zich hulpeloos.
De nonnen zien het luxe hotel tegenover het klooster, dat de oprichter van Inditex, Amancio Ortega, in 2023 kocht van een Zweedse groep, als een ander hoopvol alternatief. Ze denken dat deze hen wel zou willen helpen en willen een soort samenwerking overwegen. “Ze zouden hun restjes uit de keuken kunnen brengen of ons een klusje kunnen geven dat we kunnen doen. Tafelkleden of lakens strijken of bezoeken aan het klooster organiseren voor cliënten,” stelt zuster Paulina voor.
Ondanks al deze moeilijkheden willen de nonnen niet opgeven wat al 18 jaar hun thuis is. Hoewel het een gesloten klooster is, is het opener dan andere kloosters, zoals de Clarissen of de Karmelieten. Ze benadrukken dat ze zich willen uitstrekken naar iedereen die hen nodig heeft: “Soms komen er mensen die gewoon stoom af willen blazen”.
Bron: Agentschappen
