Bryan Adams, de 64-jarige Canadese rockster, gaf gisteravond (04.10.24) een energiek concert in Ahoy Rotterdam, waar hij zich presenteerde als een van de meest opwindende live-artiesten in de rockscene. Ondanks een trage start wist hij het publiek van zo’n 10.000 mensen mee te slepen, waarbij zijn eenvoudige stijl van alleen een spijkerbroek en een wit overhemd opviel. Het concert, dat meer dan 2,5 uur duurde, was volledig uitverkocht en trok vooral 30-plussers.
De lichten gingen uit en de show begon: De duisternis werd onderbroken door de stem van John Cleese die een inleiding gaf op het eerste nummer van de avond, “Kick Ass”. Dit culmineerde in Adams die “let there be guitar”, “drums”, “bass” en “piano” riep en we begonnen aan een snel nummer dat de toon zette voor de avond.
Het publiek ging uit zijn dak toen hij meteen begon met “Can’t stop this thing We Started”, compleet met kloppende zuigers en radertjes op het grote scherm. Toen was het tijd voor “Somebody”, een klassieker van zijn eerste album (dat ik destijds in mijn bezit had), prachtig gespeeld en met een geweldige interactie met de drummer en het publiek aan het einde, samen met een aantal zeer effectieve stroboscooplichten. De volgende was “18 Till I Die” met meer band over het hele scherm, onderbroken door vette teksten van het nummer op het scherm bij elke vermelding van de tekst van het nummer.
Dingen vertraagden met “Please Forgive Me” en het publiek reageerde met het noughties equivalent van de aansteker, met mobiele telefoon vuurpijlen zwaaiend tegen de blauwe achtergrond van het podium. “Shine a Light” versnelde het tempo een beetje, maar liet de zaal schudden met ‘Kids Wanna Rock’ van Reckless, totdat het weer langzamer ging met een andere ‘Reckless’-klassieker van Adams, ‘Heaven’. Dit ging gepaard met een behoorlijke gitaarsolo van Keith Scott, die er altijd is geweest als gitarist van Adams, en dat spreekt boekdelen over Adams als artiest. Het is ongebruikelijk dat partnerschappen zo lang duren, vooral als Adams een soloartiest is.
Op zijn 69e was hij de baas op het podium en de dynamiek tussen hem en Adams was voelbaar. De meeste bands zouden verlangen naar zo’n hechte band over zo’n lange periode.
“Go Down Rockin” begon met een prachtige harmonica-inleiding die eindigde in een banjo-achtig duel waarbij Keith op gitaar meedeed. Het nummer had een geweldige bluesy instrumental.
Adams wendde zich tot het publiek om een eerbetoon te brengen aan Tina Turner en opende met de klassieker “It’s Only Love”. Met een geweldige deelname van het publiek veranderde het nummer in een nummer met Tina’s “Simply the Best”, gevolgd door nog een indrukwekkende gitaarsolo en daarna “What’s Love Got to Do with It”. Adams vroeg vervolgens het publiek om in het gangpad te gaan staan en te dansen voor “You Belong to Me” en op het grote scherm was te zien hoe verschillende leden van het publiek hieraan gehoor gaven en met hun heupen schudden. Het was duidelijk te zien dat het publiek van elke minuut van het optreden genoot.
“I’ve Been Looking for You” werd gespeeld voordat hij ‘The Only Thing That Looks Good on Me Is You’ en ‘Here I Am’ ten gehore bracht. Beide werden aangevuld door de achtergrond met abstracte, kleurrijke beelden. Gelukkig werd de band tijdens het optreden af en toe vervaagd zodat ze beter te zien waren, en Adams genoot duidelijk van elke minuut dat de camera inzoomde.
Zijn setlist bevatte onverwoestbare hits van zijn doorbraakalbum “Reckless” zoals “Run to You”, “Summer of 69” en “Heaven”, die nog steeds tot de favorieten van de muziekwereld behoren. Naast zijn bekende rocksongs bracht Adams ook soulvolle ballads zoals “Please forgive me”, die voor een sfeervolle ambiance zorgden. Het hoogtepunt van de avond was het iconische “Everything I Do, I Do It for You”, dat het publiek opnieuw energiek meezong.
Al met al zorgde het concert voor een nostalgische ervaring voor de aanwezige fans, die de vertrouwdheid van Adams’ muziek opzochten en zowel zijn nieuwste album “So happy it hurts” als zijn legendarische hits vierden.
