Meer dan 55.000 mensen trilden deze woensdag (12/06/2024) met een symbool dat weigert een herinnering te worden: Bruce Springsteen, zich meer dan ooit bewust van de tand des tijds, maar nog steeds in staat om de wetten van de tijd en zelfs de erbarmelijke akoestiek te overwinnen in het Metropolitano stadion in Madrid. Zelfs als de mediabelangstelling niet erg groot is, misschien omdat “The Boss” in 2023 in Barcelona optrad, misschien vanwege de kater van het bezoek van Taylor Swift, zijn er verschillende factoren die deze datum speciaal maken. Namelijk dat het is gelukt om drie avonden te vullen (165.000 mensen in totaal) en dat het plaatsvindt na een lange wachttijd van acht jaar, veruit de langste die de Spaanse hoofdstad ooit heeft meegemaakt.
Tussendoor was er de pandemie, die zijn plannen voor een tournee met de E-Street Band en het uitbrengen van een geweldig album met onuitgebrachte nummers, “Letter To You” (2020), meerdere keren vertraagde, evenals een comfortabeler engagement op Broadway, dat langer duurde dan oorspronkelijk gepland. De Amerikaan is aangekomen in het Metropolitano, waar hij in 1999 en 2003 aanwezig was toen het nog La Peineta heette, na enkele dagen medische rust nadat zijn keel was aangetast, waardoor hij genoodzaakt was om verschillende “shows” uit te stellen tot volgend jaar, en na het overwinnen van eerdere gezondheidsproblemen die hem deden vrezen dat hij “nooit meer zou kunnen zingen”.
“Het is een wonder dat hij, ondanks het feit dat hij al een tijdje mank loopt, nog steeds in staat is om een drie uur durend concert te geven, en niet alleen vanwege zijn leeftijd van 74 jaar, maar ook vanwege zijn muzikanten, en hoeveel ze ook voor zichzelf zorgen, je weet nooit wanneer de volgende tour zal zijn,” vertelde David Gallardo, de culturele coördinator van Infolibre en een expert op dit gebied, aan EFE.
Uiteindelijk was de live presentatie van het eerder genoemde “Letter To You” en het daaropvolgende coveralbum “Only The Strong Survive” (2022) niet meer dan een anekdote, met een klein vleugje dat in een retrospectief repertoire kroop, met de gebruikelijke verrassingen die niet zo vaak voorkwamen, zoals “Seeds”, dat in het eerste deel werd gespeeld.
Het maakte niet uit dat de show 20 minuten te laat begon. Het was genoeg dat elk lid van de E Street Band de parade begon om de euforie te ontsteken, die nog werd versterkt door de verschijning van de held in gilet, stropdas en opgerold overhemd, alsof hij zijn leeftijd ontkende met een houding die het verstrijken van de tijd logenstraft. Onder Spaanse kreten van “Hola, Madrid, are you ready?” begon het concert met het sfeervolle “Lonesome Day”, gevolgd door “No surrender” en, naast het weinige dat van “Letter To You” werd gespeeld, “Ghosts”.
Het deed geen afbreuk aan de enthousiaste stemming van het publiek dat de akoestiek van het Metropolitano (opnieuw) een val leek te zijn, met de fysica vastbesloten om af te leiden van het werk van de band, die, zoals altijd, alles gaf. “Darlington County”, waarin ze hun fans de hand schudden, was een kleine mijlpaal voor meer emotie in het eerste uur, die ze volhielden door John Fogerty’s klassieker “Rocking All Over The World” te coveren onder gejuich in het Spaans (“Louder!”), wat kort daarna niet meer nodig was met de eerste grote hit van de avond, “Hungry Heart”. De energie werkte aanstekelijk tegen de tijd dat we bij het tweede derde deel van het concert aankwamen.
Zelfs het geluid was preciezer, en een actueel nummer als ‘I Was The Priest’, samen met Steve Van Zandt, werd begeleid door een gitaarbezetting die niet onderdeed voor de grote nummers. Het was echter de nostalgische warmte van ‘My Hometown’ waar je haren van overeind gingen staan, vooral toen het werd vergezeld door de mythische opening van ‘The River’ en eindigde met een lang, hoog slaapliedje dat in theorie niet uit een versleten keel zou moeten komen. Enorm applaus en weer een gedenkwaardig moment.
“De dood zorgt voor een zekere helderheid van geest, en je begrijpt dat verdriet niets meer is dan de prijs die we betalen omdat we het goed willen doen,” reflecteerde hij voor ‘Last Man Standing’, waarbij hij zich herinnerde dat hij het enige overlevende lid van zijn eerste band is, nog een oproep om van het moment te genieten, van deze avond waarop Springsteen nog geen herinnering is.
Net toen alles een al te elegische toon begon aan te nemen, zorgde “Because The Night” ervoor dat zelfs de droogste oren opfleurden, en trapte het laatste derde deel in stijl af met de verse saxofoon van Jake Clemmons, de neef van Clarence Clemmons. Het ging erom de bal aan het rollen te houden tot de toegiften, aangewakkerd door ‘Wrecking Ball’, de collectieve schreeuw van ‘The Rising’ met zijn la-la-la’s, het kruisvuur van ‘Badlands’ dat het hele stadion liet opspringen en de schijnbaar bevrijdende ontsnapping van ‘Thunder Road’.
Alleen schijnbaar, want hij moest het repertoire nog uitbreiden tot drie uur en dertig nummers, met een aantal even hoogstaande toegiften, te beginnen met ‘Land of Hope And Dreams’, maar zoals altijd met het onmisbare ‘Born To Run’ of ‘Dancing In The Dark’. “Gracias, Madrid!”, hoorde men hem uitroepen, hoewel hij nog een paar troeven achter de hand had, zoals een akoestische versie van ‘I’ll See You In My Dreams’ (Te veré en mis sueños, in het Spaans). Voor nog twee avonden in Madrid en twee in Barcelona zal het in ieder geval niet in de dromen zijn.
Bron: Agentschappen
