9,6% van de werknemers op de Balearen, d.w.z. één op de tien, heeft te maken met armoede onder werkenden, wat betekent dat ze ondanks hun werk niet genoeg verdienen om in hun basisbehoeften te voorzien, zoals voedsel, huisvesting of medische zorg.
Bijna drie miljoen werknemers in Spanje worden getroffen door armoede, volgens een rapport van Oxfam Intermón, dat de bijzondere kwetsbaarheid van migranten, huishoudelijk personeel en grote en eenoudergezinnen benadrukt.
In de studie “Working Poverty: when working is not enough to come ends up”, gepubliceerd op woensdag (16/10/2024), analyseert Oxfam Intermón de “alarmerende realiteit” die 2.957.000 werknemers treft, ondanks de vooruitgang die de afgelopen jaren is geboekt op het gebied van werkgelegenheid: een stijging van het minimumloon, arbeidshervorming, historische werkgelegenheidscijfers en een werkloosheidscijfer dat is gedaald tot het laagste niveau sinds 2008.
Momenteel leeft 13,7% van de beroepsbevolking onder de armoedegrens, een cijfer dat verdubbelt onder migranten (29,5%). Tegelijkertijd hebben drie op de tien mensen die met armoede te maken hebben een baan.
Het rapport laat zien dat de sectoren die het meest getroffen worden door armoede onder werkenden de landbouw en huishoudelijk werk zijn, waar drie op de tien werknemers in armoede leven ondanks het feit dat ze een baan hebben. Daarna volgen de horeca en de bouw, waar twee op de tien werknemers in armoede leven.
Veertig procent van de grote gezinnen en dertig procent van de eenoudergezinnen heeft te maken met armoede. De stijging van de kosten voor huisvesting en basisvoorzieningen heeft het probleem verergerd: volgens het onderzoek besteden werkende arme huishoudens tussen 67% en 79% van hun inkomen aan huisvesting en basisvoorzieningen.
Meer dan de helft van de werkende arme huishoudens (55,3%) moest vorig jaar afzien van essentiële gezondheidszorg zoals tandheelkundige behandeling, een bril of psychologische begeleiding vanwege geldgebrek.
“We hebben te maken met een zorgwekkende paradox: er zijn veel mensen die moeite doen om elke ochtend naar hun werk te gaan, maar dit garandeert hen niet langer een uitweg uit de armoede,” legt Alejandro García-Gil, verantwoordelijk voor sociale bescherming en werkgelegenheidsbeleid, uit.
Andalusië staat bovenaan de lijst met een armoederisicocijfer van 19,4%, gevolgd door Extremadura (17,2%), Ceuta (16,4%), Castilla-La Mancha (15,4%), Murcia (14,3%), de Canarische Eilanden (13,8%) en Valencia (13,8%).
Onder het gemiddelde zitten Melilla (11,6), Galicië (11,1), La Rioja (11), Castilla y León (10,5), Aragón (10), Cantabrië (9,6), Asturië (9,6) en de Balearen (9,6). De gemeenten met het laagste percentage arbeidsarmoede zijn Navarra (6,3%), Baskenland (6,6), Madrid (7) en Catalonië (7,7).
Volgens de analyse blijft het Spaanse productiesysteem en economisch model, ondanks het creëren van banen, banen van lage kwaliteit genereren. Volgens het rapport loopt een op de vier mensen die deeltijds werken of als zelfstandige werken het risico om in armoede te vervallen.
Aan de andere kant hadden zes op de tien mensen die in armoede leven graag verder willen studeren, maar 54% werd gedwongen te stoppen omdat ze niet over de middelen beschikten of moesten werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Deze cyclus houdt de ongelijkheid in stand, omdat mensen die geen toegang hebben tot hoger onderwijs vaker onzekere en laagbetaalde banen aannemen, aldus de ngo.
“Naast de economische impact laat armoede onder werkenden ook een belangrijke emotionele stempel achter: deze mensen worden gedwongen te leven om te werken en niet te werken om te leven; ze moeten hun volledige salaris besteden aan basisuitgaven en zien af van elke vorm van vrijetijdsbesteding, wat een grote impact heeft op hun geestelijke gezondheid”, waarschuwt de expert.
Dringende maatregelen om deze realiteit aan te pakken en de kwaliteit van banen te verbeteren zijn onder andere een uitgebreidere sociale bescherming en een hervorming van het uitkeringsstelsel, zodat de meest kwetsbare gezinnen niet onbeschermd achterblijven.
“Het is niet genoeg om banen te creëren: We moeten ervoor zorgen dat ze van goede kwaliteit zijn en mensen in staat stellen een waardig leven te leiden. Voor veel huishoudens is een loon niet genoeg als het niet gepaard gaat met eerlijke arbeidsomstandigheden, toegang tot fatsoenlijke huisvesting en een solide systeem van sociale bescherming waarmee ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien,” concludeerde de organisatie.
Bron: Agentschappen
