Een jeugd in het koloniale tijdperk, succes in de filmwereld, de exploitatie van de ‘erotische mythe’ en een legendarisch leven zijn de nalatenschap van Claudia Cardinale, die gisteren (23-09-2025) op 87-jarige leeftijd is overleden. Ze was een van de meest gevierde actrices van de 20e eeuw, die ook te lijden had onder het machismo van de filmwereld, waartegen ze zich met haar onwankelbare en beroemde rebellie verzette.
Ze bracht de eerste jaren van haar leven door in Tunesië onder Frans protectoraat, maar haar ouders, die uit Sicilië kwamen, zorgden ervoor dat hun vier kinderen, twee jongens en twee meisjes, waarvan Claudia de oudste was, vertrouwd raakten met de Italiaanse cultuur.
Misschien gaf deze dynastieke positie haar een zeer sterk karakter, dat nooit afnam, zelfs niet op de nonnenschool die ze bezocht en van waaruit ze toevallig in de film terechtkwam.
De jonge Cardinale was nooit geïnteresseerd in film – het is niet waar dat ze Brigitte Bardot aanbad, zoals vaak wordt beweerd – maar droomde ervan om onderzoekster te worden. Op een dag, toen ze uit school kwam, werd ze aangesproken door een filmmaker die op zoek was naar actrices. Het meisje rende weg, ongeïnteresseerd, zoals ze zich af en toe herinnerde, maar de man nam contact op met haar ouders en kreeg toestemming om haar in zijn film te laten meespelen.
Deze regisseur was René Vautier, een vertegenwoordiger van het antikolonialisme, en het werk dat hij van plan was te maken was de korte film “Les anneaux d’or” (1956), waarmee hij de Zilveren Beer van de Berlinale won. Twee jaar later vierde ze in Cannes ook haar eerste hoofdrol in een speelfilm, “Goha” (1958), met Omar Sharif in de hoofdrol.
Cardinale brak echter door in de filmwereld door een schoonheidswedstrijd te winnen, waarvan de prijs een kaartje voor de Mostra de Venecia was, en haar optreden tijdens deze wedstrijd maakte iedereen enthousiast.
Zo koos het Tunesische meisje met Italiaanse roots, dat Frans sprak, voor het land van haar voorouders en vloog ze naar Italië, waar ze haar debuut maakte in een van de bekendste komedies, “I soliti ignoti” (1958) van Mario Monicelli.
Maar net toen ze begon te genieten van het succes, werd haar leven overschaduwd door een pijnlijke gebeurtenis: een verkrachting, waardoor ze zwanger raakte.
Ondanks alle tegenslagen besloot de jonge vrouw haar kind te krijgen, maar moest dit in het geheim in Londen doen. Jarenlang beweerde ze dat dit kind, Patrick genaamd, haar kleine broertje was, voordat ze iedereen, en ook haar eigen zoon, de waarheid vertelde.
Cardinale beweerde altijd dat de “enige man” in haar leven de in 2017 overleden Napolitaanse filmmaker Pasquale Squiteri was, op wie ze verliefd was geworden tijdens de opnames van “I guappi” (1974) en met wie ze haar tweede dochter, Claudia, had.
Daarvoor had ze echter een lange liefdesrelatie met een van de grote Italiaanse producenten, Franco Crisaldi, met wie ze in 1966 trouwde, hoewel de actrice erin slaagde het huwelijk ongeldig te laten verklaren. Ze gaf altijd toe dat ze zich door hem “in dienst genomen” en misschien zelfs een beetje uitgebuit voelde, omdat hij haar in haar bloeiende jaren tot vier films per jaar liet draaien, maar daarvoor slechts een laag maandsalaris betaalde.
De jaren zestig waren haar gouden tijdperk, ook als wereldwijd schoonheidsicoon. In 1963 was ze een mysterie in “Achteinhalb” van Federico Fellini en schitterde ze in historische kostuums in “Il Gattopardo” van Luchino Visconti, twee meesters die elkaar haatten en geen andere keuze hadden dan de mooie Claudia te delen tijdens het filmen.
Alsof dat nog niet genoeg was, waren de twee jonge acteurs van deze klassiekers, Marcello Mastrianni en Alain Delón, door haar gefascineerd, maar ze wees hen beiden af.
Later belandde ze in Hollywood, maar ondanks haar vriendschap met Alfred Hitchcock, Barbara Streisand en Steve McQueen voelde ze zich daar nooit thuis: “Ik voel me Europeaan en wil in Europa wonen”, besloot ze, zoals ze later in een interview toegaf.
Ze werkte samen met John Wayne en Rita Hayworth in “Circus World” (1964), met Anthony Quinn in ‘Blindfold’ (1965) en in “I professionisti” (1966) ontmoette ze opnieuw Burt Lancaster, met wie ze in Visconti’s monumentale film een meeslepende dans had gedanst.
De brunette, weelderige Cardinale met haar ronde gezicht en grote ogen was ook een vrouw van het Westen: ze speelde een prostituee voor Sergio Leone in “C’era una volta il West” als enige vrouw in de cast. En ze waagde opnieuw haar kans in dit genre in “Le pistolere” (1971), een western op Spaanse bodem met twee femmes fatales, zijzelf en Brigitte Bardot, het icoon waar alle meisjes op haar school van droomden. Op haar artistieke lijst staan honderden titels, niet alleen uit de filmwereld, maar ook uit de televisie en het theater.
Tijdens haar lange leven toonde ze nooit terughoudendheid en zette ze zich in voor tal van goede doelen, van de bescherming van het milieu tot de strijd tegen geweld tegen vrouwen, waarvoor ze haar eigen stichting oprichtte. Ze bracht haar laatste jaren door in Parijs, waar ze naartoe was gevlucht voor de paparazzi die haar op straat in Rome geen rust gunden, en daarmee liet ze opnieuw zien dat de onverzettelijke Claudia Cardinale niet bang was voor veranderingen als het om haar vrijheid ging.
Bron: agentschappen
